ใจเป็นพระ

                ใจเป็นพระ ไม่มีกังวล อยู่ที่ไหน?  ที่นั้นก็เป็นวัด  มีความสงบกาย สงบวาจา สงบใจ ไม่วุ่นวาย ไม่ฟุ้งซ่าน อยู่ในป่า ในถ้ำ หุบเหว ภูเขา เรือนร้าง ป่าช้า ป่าชัฏ ไร่นา ป่าใหญ่ ในสวน บ้านเรือน ที่ไหนก็ช่าง เป็นวัด ปฏิบัติได้ทั้งหมด  มีความสงบสุขสบายใจ เพราะใจมีพระธรรมวินัยกล่อมเกลาให้สงัดกับอารมณ์ทั้งปวง
                พระธรรมวินัยเป็นสรณะประทับใจ อยู่ที่ใจ พระธรรมวินัยก็เป็นวัดให้จิตพำนัก  พักพิงอาศัยใจเลยมีมโนธรรม เรียกว่า มโนธรรม ใจมีวินัย ก็เรียก มโนมัย วินัยเป็นระเบียบสอนใจอยู่เสมอ จิตจึงตั้งมั่น มีความเข้มแข็งอดทน อดกลั้นทุกข์ในทุกสิ่งทุกอย่าง ใจถูกพระวินัยบริหารอยู่เสมอ จึงมีสุขภาพอนามัยแข็งแรง ไม่เกียจคร้าน ทั้งกลางวันกลางคืน จึงเรียกว่ามโนมัย ไม่มีว่าง จรดลง ให้กิเลสตัณหามาร้อยรัดใจ เพราะพระธรรมวินัยขจัดออกไปอย่างรู้เท่าทันอารมณ์ปรารถนา ใจจึงถูกเข้มงวดกวดขันอย่างไม่มีเวล่ำเวลา ที่จะให้ออกไปรับอารมณ์ ห้ามถูก ห้ามสัมผัส ห้ามรับแขก คือ อเหตุกจิต ที่จะจรเป็นแขกเข้ามา ใจจึงหลุดพ้นจากอารมณ์ทั้งปวง ที่ถูกเรียกว่า กิเลสสาระพันธนัง ไม่มีมาร คือ อารมณ์ ผูกบังคับใจให้พลอยยินดีเพลิดเพลินได้ เรียกว่า วินโย นำใจให้ออกพ้นภัณฑาละจากเรือนคลังอันเป็นที่รวมของกิเลส ทำให้เกิดตัณหาอยากได้ จึงเป็นผู้บริสุทธิ์หมดจดสิ้นเชิง