นอกนอก

  

                พิจารณามนุษย์ สัตว์ผู้เกิด แก่ เจ็บ ตาย ผู้มีทุกข์ รับทุกข์ ทนทุกข์  เพราะกรรมได้รับความทรมาน มโนธรรมน้อมเข้ามาพิจารณา รู้เห็นความไม่แน่นอนแปรปรวนให้เห็นให้รู้โดยรอบ อาศัยความโลภ ความโกรธ ความหลง ในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ เป็นธรรมารมณ์ประทับใจ ก่อให้เกิดความใคร่ ความปรารถนาไม่สิ้นสุด ปรากฏการณ์ธรรมชาติเช่นนี้ ปรากฏไม่เที่ยงอยู่เสมอ ปรากฏอนัตตาความสูญสลายอยู่เสมอ

                มนุษย์ สัตว์ สรรพสิ่งเป็นผู้แสดงเอง เป็นผู้ลุ่มหลงมัวเมาเอง หลงไปกับธรรมชาติของความเป็นมนุษย์เป็นสัตว์ มีความต้องการธรรมชาติ มีความอิสระเสรีในธรรมชาติ  หลงแล้วในธรรมชาติจึงพยายามปรับปรุง ดัดแปลงแก้ไขธรรมชาติ เพื่อเอาชนะธรรมชาติ เป็นกังวลจนเป็นผู้ลำบาก เศร้าโศก ร่ำไร บ่นเพ้อ เป็นนักนิยมอนุรักษ์ธรรมชาติ คลั่งเป็นอันดับหนึ่ง จมติดกับธรรมชาติ ถอนจิตไม่ขึ้นจากวัฏฏะสงสาร เอาธรรมชาติบำบัดธรรมชาติ ด้วยความหมุนเวียนธรรมชาติ เลยถือเอาเป็นกฎธรรมดา เกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่ในธรรมชาตินี้เอง

                รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ  เย็น ร้อน อ่อน แข็ง เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม เผ็ด เฝื่อน ฝาด ขม จืด กลิ่นหอม เหม็น กลิ่นสะอาด แล้วก็มาเสียงบ่นด่า ว่า นินทา สรรเสริญ ธรรมชาติจึงเป็นค่านิยมเต็มไปหมด

                อย่าให้ธรรมชาติเหนือจิตใจทั้งหมด อย่าตามในธรรมชาติของอารมณ์  ฝึกใจให้เหนืออารมณ์ เหนือธรรมชาติ ธรรมดา เดี๋ยวจะเป็นขยะอารมณ์มะเร็งอารมณ์ สั่งสมเอาไว้ในใจ ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่าเป็นอาสวะ เป็นกามาสวะ ภวาสวะ อวิชชาสวะ ที่ข้องอยู่จิตใจที่เรียกว่าตัณหา ความอยาก! อยากอะไร? อยากในอารมณ์! อารมณ์คืออะไร? อารมณ์คือ รูป เรียกว่า รูปารมณ์ อารมณ์คือเสียง เรียกสัทธารมณ์ อารมณ์คือกลิ่น เรียกคันธารมณ์ อารมณ์คือรส เรียกรสารมณ์ อารมณ์คือสัมผัส เรียกโผฏฐัพพารมณ์ อารมณ์ที่เกิดกับใจ เรียกธรรมารมณ์

                การปรุงแต่งเป็นการบังคับธรรมชาติให้เป็นไปตามต้องการ ก็เป็นได้ระยะหนึ่ง คราวหนึ่ง  เพราะธรรมดาของธรรมชาติ มีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมดุลย์ อยู่แล้วไม่ควรหลง กังวลเกินไป ปล่อยให้ธรรมชาติเยียวยารักษาเอง  หลงลืมตนเอง ไม่ปรับปรุงจิตใจให้พ้นทุกข์จากธรรมชาติ อย่าเป็นทาสแรงงานของอารมณ์ธรรมชาติ เมื่อรู้ธรรมชาติ รู้อารมณ์แล้วก็รู้วิธีดับทุกข์ของใจ นิโรธะดับทุกข์ก็ดับอารมณ์ภายนอกนั่นเอง

• < ก่อนหน้า
• ต่อไป >