ก็จงนึกถึงตนเอง ก่อนก้าวไปไกล จงมองรอบกาย พิจารณาเสียก่อน ก่อนจะหายใจเข้าก็ลองหายใจออกก่อน เมื่อมีกำลังก็ยกของบางอย่างได้ เมื่อใจเป็นธรรมดาก็สู้หลับตาดีกว่า เมื่อใจไม่อยู่กับที่ก็ต้องทำเหมือนเอาวัวผูกพันหลักไว้ เมื่ออ่อนใจก็นอนเสีย ดีจริงๆ ก็เห็นยาก ภาษาธรรม (ทำ) ตามกับภาษาพูด  อยู่หน้าไม่ได้ก็อยู่ข้างหลัง เมื่อไม่พบความจริงก็ต้องตามหลัก เมื่อจริงแล้วต้องถอนหลัก ว่านอนน้อยก็เพราะต้องการพักผ่อนให้มาก สิ้นสุดกั้นก็เพราะนอนประจำ ถ้ามีห่วงอยู่ก็กลับมาเอาห่วงอีก ถ้ามีแก่ใจก็ต้องทนไปก่อน ความสังวรณ์ระวังเป็นที่ตั้งแห่งความบริสุทธิ์ ความปราศจากสติ ขาดการพิจารณาใคร่ครวญให้ถ่องแท้ ทำให้ผิดหวัง เป็นบ่อเกิดความเศร้าหมอง การตั้งความพยายามไว้ แต่ไม่ปฏิบัติตนตามถูก ก็เหมือนพาตัวเองเข้าสู่อบาย ความตายมีอยู่ทุกขณะ ถ้าไม่มีสติก็ตายวันละหลายๆ หน  ความรู้สึกที่เป็นธรรมารมณ์อยู่ ที่ติดใจอยู่นั่นแหละวิญญาณ ธรรมารมณ์ที่มาแล้วไม่ติดใจอยู่ได้ เรียกว่า ความสงบใจ เมื่อมีสติอยู่ก็รู้ความจริง รู้ตามเป็นจริง  ถ้าเห็นธรรมดาก็สักว่าสังขาร ถ้าเลือกรสอาหารก็ชอบมีความอยาก ถ้าชอบมีมิตรก็ระวังตัวอย่าเป็นพาล ถ้าจะฝึกสติก็จงหัดสงบระงับใจไว้ ปิดปากตัวเองได้ ความโกรธก็ไม่ลุกลาม ความดีประทับใจเป็นตรา ไม่ต้องคิดหรือนึกถึง กุศลกรรมคือจักรผันไปสู่ความเจริญและความดี อกุศลกรรมคือจักรผันไปสู่ความอบายแห่งความเสื่อมและความเลว จะมองดูโลกก็จงมองดูตนเอง จะมองดูธรรมะก็จงมองดูความประพฤติตัวเอง